My, ludzie weseli,
nie usiłujący bynajmniej reprezentować epoki dzisiejszej ani tej, co nadejdzie,
kochający radość wdzięcznie i po prostu
jak młodego mężczyznę lub młodą kobietę,
rozpoczynamy tę pieśń o cierpieniu,
pieśń na cześć cierpienia.
Nie jak asceta ale jak higienista,
nie jak święty, ale jak człowiek uprawiający codzienną gimnastykę,
chwalimy moc jego i boskie powściąganie,
a także ociężałość, bo wspaniałe jest
jak bardzo głęboka woda
i samo w sobie zawierając się nie pragnie niczego z zewnątrz,
samo sobie wystarcza.
Ani nie niszczy go, jak piękności, czas,
ani nie niszczy go, jak mądrości zwątpienie.
Z ciał zagasłych przeskakuje w żywe, wnika w nie
jak zapach właściwy,
jak dusza odpowiednio ukształtowana.
My, ludzie weseli,
chwalimy cierpienie, że stosowne jest
życiu jak kość ciału,
jak szpik kości.
Pożywne gardłu człowieka niby twarde jabłko,
pożywne szczękom silnego.
Ono, cudownie czerstwe, jest matką uśmiechu,
niewiastą o różowych dziąsłach, która uczy śmiać sie.
Śmiejemy się.
Stąpamy elastycznie,
by nie ugiąć ziemi wagą naszych ciał.
Jakżeśmy urodziwi! Jakże kochamy okazałość
i owe rzeczy zamaszyście patetyczne,
huczne jak wielkie posągi z szerokim czołem,
to których wszystko autentyczne jest i bez – sporne:
marmur i rzeźbiarza bystry kunszt i pochodzenia sędziwość.
Tak właśnie kochamy
wielkie szczęście
na równi z wielką boleścią.
Poznaliśmy bowiem szczęście i boleść
i mamy prawo mówić o tych rzeczach prosto.
Nie każdy posiada to prawo, nie każdemu
oddaje się ono, samozwańcom tylko,
którzy odważą się przyhołubić je sobie na codzień
jak zwierzę olśniewające, nieoczekiwanie dzikie.
Wszyscy mówią
o jego bezcenności, któż jednak zechce
chować je w pokoju, rękę z chlebem
przybliżać rano do potwornego pyska,
patrzeć w ślepia gęste od wściekłości, sierść głaskać
cuchnącą obco?
Ale my jesteśmy zwierząt poskramiacze.

Źródło: „Ateneum”, 1/1938

Kategorie:Poezja, Źródła

Tagi: Ateneum, Czasopisma, Dwudziestolecie, Świrszczyńska