Jest groźne piękno w wojnie. Nie wierz tchórzom,
Ja wiem to, którym wiele wojen wiódł.
Widziałem jako strzały miasta burzą
I pada na kolana w gruzy gród.
I wieże – błagalnice — padają pod stopy
Zwycięzcy, który je tratuje ciosem kopyt.

I wierz: nie to jest piękne!

Widziałem konających ślepe oczy,
Zalane woskiem zaświatowym.
Widziałem jako z piersi wroga krew się toczy,
Gdy wyzwoli ją z ciała świst kul metalowy,
Widziałem płacz co wyrwał się z ust i krwią ciecze,
Krwią jęku, skargą biedną, konaniem człowieczym.

I wierz: nie to jest piękne!

Widziałem krzyk, co witał hymnami zwycięzcę,
Biły dzwony, muzyka grzmiała ponad miastem.
Śpiewano moją chwałę, wielbiono me męstwo
I imię moje było dla tłumu jak hasło.
A ja miałem pogardy uśmiech. I tak samo
Odsuwałem pochwały jak rzucane kwiaty,
Które koń mój kopytem tratował jak siano,
Koń mój — przyjaciel wierny — czulszy niż dłoń brata.

I wierz: nie to jest piękne.

Pięknie stać w szumie śmierci. I patrzeć w jej oczy.
I czuć: ja nie drżę przed nią, ale ciosem miecza
Ciosam dzieje, spełniając ludzkie, dumne prawa.
I wzrok jej przeraźliwy jest nagle bez mocy,
I nie skamienia mnie, lecz mnie podnieca
I między nią a mną się toczy dumna sprawa.
Najwyższa sprawa człowiecza.

Jest groźne piękno w wojnie!

Źródło: „Prosto z Mostu”, 33/1939

Kategorie:Poezja, Źródła

Tagi: Bąk, Czasopisma, Dwudziestolecie, Prosto z Mostu