Ty, co strofę za strofą uparcie tworzysz
żyjesz w kraju, który w końcu cię zje
Ty, co wciąż pióro w kałamarzu moczysz
ale… czy ktoś jeszcze czyta w ogóle Poezję?

W domu z zapisanych na brudno kartek
w ścianach chaotycznie oplutych pejzażem
idziesz się upić co każdy piątek i czwartek
by zwyzywać pijaną gawiedź przy barze

Wers za wersem sobie w końcu zestawisz
na swoje uczynki masz wieczną amnezję
na kacu olśnienie w twej głowie się zjawi
że wszyscy mają głęboko gdzieś całą Poezję

Słowa tworzą zdanie – niczym grom zabrzmi!
wyspami piszesz, tworzysz nową Indonezję
zadajesz pytanie, które same z ciebie kpi
bo po prawdzie sam dla siebie tworzysz Poezję

Ilustracja: Pablo Picasso, „Portret poety”, 1902