Rozdzielać pomiędzy widzów, jak jabłka, mądrość widzianych rzeczy,
to znaczy:
być tobą, chłopcem, który już pożarł rodzinnowiejskich 7 lat
i patrzy przez szyby wagonu na świat mijający opodal.

Przedmioty nie przeczą
pokrewieństwu, któreś im dowiódł:
możesz wszystko porównać do morza, którego nie widziałeś nigdy,
ale o którym z obrazków wiesz, że tam są łódki na brzegu
możesz wszystko porównać do lasu,.możesz wszystko.porównać do śniegu,
powiedz;
łąki zalała woda,
powódź.

Wyrośniesz, wybuchnie wojna, będziesz w samolocie błyszczącym, huczącym i śmigłym
pętlicami obłoki sprzęgać, pruć ziąb,
jak wachlarze zasłony roztaczać,
a kiedy rodzinnym polem cień twój przebiegnie znowu
babcia zapatrzy się w niebo,
nie potrafi go wzrokiem rozgrzebać,
bomba spadnie na klomb
tuż przy frontowych schodach.

Źródło: „Żagary”, 7/1932

Kategorie:Poezja, Poezja, Poezja, Poezja, Poezja, Źródła

Tagi: Czasopisma, Dwudziestolecie, Zagórski, Żagary