O, jakże was kochałam, wy, rzeczy zbyteczne,

przyjaźń, miłość bez granic, poświęcenie, cnoty

spotykane tak rzadko, opłacane drogo,

i jak opłakiwałam każdą zdradę, każde

sprzeniewierzenie, każde nadużycie.

O, jakże was kochałam, rzeczy niekonieczne,

obrazy, słowa, kwiaty, urodziwe twarze,

każdą łąkę kwitnącą, zachody i świty,

o jakże was kochałam, ponad siły prawie,

i jakże mnie gniewało to, że tak zbyteczne.

Zmarła Julia Hartwig. Ostatnia z panteonu wielkich polskich poetów, z jednej konstelacji gwiazd razem z Herbertem, Miłoszem, Różewiczem, Szymborską. Wraz z jej odejściem, ostatecznie zamyka XX wiek w polskiej literaturze. Jedyny z wielkich, który pozostał – Adam Zagajewski, należy już do młodszego pokolenia.

Wiadomość o śmierci poetki zastała mnie w Kazimierzu Dolny. Dokładnie w tym samym momencie, gdy przeczytałem w telefonie smutną informację z Pensylwanii, przez kazimierski rynek przeszedł żałobny kondukt, z fioletowym proporcem na czele, i z wszechobecnym biciem dzwonów. Czas na chwilę przystanął w miejscu, by po kilku minutach powrócić do letniego, turystycznego gwaru. Cyganki znów nachalnie zaczepiały naiwnych przechodniów, przekonując ich, że potrafią wywróżyć ich przyszłość i przewidzieć, jak długo jeszcze będą żyć.

Na parapecie w kuchni naszego domu od kilku lat stoi tomik poezji Julii Hartwig, zawsze otwarty na tej samej stronie, z wierszem o aniołach.

Tu, w Kazimierzu, mieszkała również inna dama polskiej literatury, Maria Kuncewiczowa. Dokładnie dziś, 15 lipca, mija rocznica jej śmierci.

Kategorie:Poezja, Źródła

Tagi: hartwig