Cambrils, Hiszpania, 18 sierpnia.

Czym innym jest słyszeć o kolejnych zamachach terrorystycznych w Zachodniej Europie, a czym innym jest znajdować się w samym sercu tych tragicznych wydarzeń. Gdy w czwartek po południu, zamachowiec wjechał furgonetką w tłum turystów na ruchliwej La Ramblas w Barcelonie, zabijając na miejscu 13 osób i ciężko raniąc kilkadziesiąt innych, tłumaczyliśmy sobie, że znajdując się ponad 100 km od stolicy Katalonii, pozostajemy całkowicie bezpieczni. Ale w piątek nad ranem, kolejna próba zamachu wydarzyła się tuż obok nas, w Cambrils, turystycznej, nadmorskiej miejscowości, w której wypoczywamy w hotelu Best Maritim. W odległości ok. 3 km od naszego miejsca pobytu, terroryści ponownie wjechali w tłum przechodniów (o 1 nad ranem nadmorskie miejscowości tętnią jeszcze życiem), zabijając kobietę, zanim pięcioro zamachowców zostało zastrzelonych przez miejscową policję. Zakończenie tej akcji pozwala wierzyć, że jesteśmy bezpieczni. Ale bliskość tych wydarzeń i tak nieuchronnie wywołuje niepokój. Chory świat. Ale teraz, nieuchronnie jesteśmy jego częścią.

Salou, Hiszpania, 20 sierpnia.

Międzynarodowa, niedzielna msza święta dla turystów w kościele Santa Ranon w hiszpańskim Salou, odprawiana naprzemiennie w języku angielskim i katalońskim, ze śpiewami po łacinie. Na ławkach przy wejściu do kościoła wydruki biblijnych czytań z dzisiejszego dnia w kilku języķach, w tym po polsku. Odprawiający mszę ksiądz – Irlandczyk, zarówno w homilii, jak i w słowach rozpoczynających nabożeństwo, nawiązuje do tragicznych wydarzeń ubiegłego tygodnia w Barcelonie i Cambrils. Zwłaszcza w kazaniu, bez ogródek nazywa rzeczy po imieniu, mówiąc o tym, że media i politycy usiłują wyjaśnić motywy postępowania młodocianych terrorystów, jednocześnie za wszelką cenę próbując uniknąć stwierdzenia oczywistego faktu, jakim jest religijne podłoże działań zamachowców, wynikające wprost z ideologii islamu w jego skrajnej, ekstremistycznej postaci. Nie ma bowiem czegoś takiego jak jednolity islam, tak jak nie ma czegoś takiego jak jednolite chrześcijaństwo, podzielone na katolicyzm, protestantyzm, prawosławie i inne odłamy. Podobnie wśród muzułmanów, wyznawcy Allaha dzielą się na sunnitów, szyitów i salafitów. Salafizm, którego przedstawiciele uważają się za jedynych prawowitych następców pierwszych uczniów Mahometa, również dzieli się na kilka nurtów. Pierwszy, stosunkowo najłagodniejszy, uważa, że religia islamu powinna stopniowo opanować cały świat, ale droga to tego celu powinna być pokojowa, oparta na ukazywaniu islamu jako atrakcyjnej alternatywy dla przedstawicieli innych wyznań. Drugi, nieco bardziej skrajny nurt stanowią aktywiści, którzy poprzez oddziaływanie na lokalnych polityków próbują wymusić na nich zaprowadzenie na danym obszarze praw sprzyjających muzułmańskiej społeczności. I wreszcie trzecia, najbardziej skrajna grupa, do której należą m.in. wahabici. To właśnie z niej najczęściej rekrutują się terroryści, uformowani ideologicznie przez radykalnych imamów, głoszących w meczetach, swobodnie otwieranych w Zachodniej Europie, nienawiść do „niewiernych” przedstawicieli zepsutego świata Zachodu.

Nie powinniśmy nazywać terrorystycznych ataķów bezmyślnymi – konkluduje ksiądz – bo za nimi stoi potężna duchowa siła, zdolna pchnąć jej wyznawców do bardzo konkretnych, przemyślanych i zaplanowanych w najdrobniejszych szczegółach, radykalnych czynów terroru z precyzyjną jak ostrze stali determinacją, jakiej pusty i nihilistyczny świat Zachodu nie jest sobie w stanie nawet wyobrazić. Dlatego, jedyną skuteczną odpowiedzią na potężną siłę zła może być wyłącznie równie potężna siła dobra. Zlaicyzowany, świecki świat nigdy nie będzie jednak w stanie sam z siebie wytworzyć takiej siły, bowiem tak siła zdolna przeciwstawić się potędze zła może pochodzić jedynie z duchowego źródła. Odpowiedzią na radykalny islamizm może być jedynie radykalne chrześcijaństwo. I jeżeli w niedługim czasie, Europa wreszcie sobie tego nie uświadomi – wkrótce może być dla niej za późno na ratunek.

Kategorie:Źródła