Czemu niebo z błękitnej satyny
i obłoki z puszystej włóczki
ciepłym dobrym okryciem nie spłyną
na zziębniętych głodnych i maluczkich?

Puch, puch lekki spirale kręci,
tają gwiazdki na kołnierzach futer –
A jak skręca wnętrzności głód?
A jak idzie chłód przez dziury butów?

A ty w kusym paletku
zmarznięte zaciskasz pięści.
Rozsadza – jakże boleśnie
głowę zmęczona myśl:

Jaki okrutny dialektyk,
jaki niedobry poeta,
stworzył to straszne dziś,
z którego nie ma wyjścia?

Nie umiesz,
Nic nie rozumiesz,
A jednak krzyczeć musisz –

Krzyk
rośnie
w zaschniętych ustach
rośnie
krzakami tarnin.

Przecięte mieczem zachodu
niebo zalewa karmin.

Źródło: „Żagary”, 3/1934

Kategorie:Poezja, Poezja, Poezja, Poezja, Poezja, Źródła

Tagi: Bujnicki, Czasopisma, Dwudziestolecie, Żagary