Wypływasz nam z ust kotwicą, uśmiechem nieznanych podróży
o maszcie natchnień naszych, wiązana mowo lin

Ból, który nas piecze jest holem, który nie nuży,
a serce niespięte klamrami ucieka od nas jak dym

Ten dzień, który patrzy w nasze opalone twarze
nie jest dniem, jest szeleszczącym zegarem

Minuta jest tylko pięścią niespełnionych marzeń,
którą chcemy odgonić psy od naszych barek

Godziny jak kobiety wołały nas od wybrzeży
i ziemię jak płacz dziecka kołysała macierz

Uspokój się lądzie szumiących pól i pasterzy,
słowa są jak wiosła, a wiosła wiotkie jak pacierz

Tam jest słodziutki szloch nieba pod mokrą płachtą dymów
i święte piersi zatoki, pachnące dzwonnym śmiechem wzgórz

U nas śpiewają ręce zdrowe w takt maszyn i rymów
i szumi świst okrętu krający Bałtyk jak nóż

Każde zdanie jest okrętem , okrętem bez nazwiska
i jeden jest tylko gościniec, nie ma żadnych ulic

Na zdaniu można przepłynąć od Gdyni do San Francisco
i tylko tobą jak flagą się otulić

O mowo, wodo słona, która ciekniesz z naszych dłoni,
jak dym z kominów odlata od nas smutek

Kiedy nam śpiącym na linach na śmierć się rozdzwonisz
w głowach, kolcem księżyca jak strachem przekłutych

Pan zielonych horyzontów otworzy nam rano powieki,
o, rozkwieć nam łona niebem cieplutkim i deszczem

Dniu, który przyjdziesz jutro, dniu, który jesteś daleki,
biało-czerwona flago, ginąca na wietrze

Źródło: Cyfrowa Biblioteka Narodowa Polona – „Zwrotnica”, 6/1926
Fot.: Narodowe Archiwum Cyfrowe – Jalu Kurek, 1935

Kategorie:Poezja, Źródła

Tagi: Czasopisma, Dwudziestolecie, Jalu Kurek, Zwrotnica