Myślę o Tobie dziś, moja miła, aż ze wzruszenia ręka się trzęsie, by wreszcie dać Ci, nadeszła chwila pod Twoim zdjęciem lajka na Fejsie. Do wczoraj było to tajemnicą, Nie przyznawałem się nawet mamie, Że co dzień patrzę z… Read More ›
Poezja
Anna Siudak – „Inne koty”
Inne koty dwudzieste. Dwudzieste i pierwsze. Za krótkie. Monodram. Siła przekazu, która nie pozwala dotrwać do końca. Walka. I krzyk. I tyle z nas pozostanie. Rozwalmy to wszystko. Pójdźmy za kraty. Sąsiedztwa. Urodziłam się wczoraj. Z tego co pamiętam, miałam… Read More ›
Kazimierz Hałaburda – „Wiersz bez tytułu” [1931]
Bruki są martwe i czcze, domy obrosłe pleśnią. Miarowo biją o miejski brzeg kwietnie i wrześnie. Dzień każdy spływa pomiędzy tłum jak ropa z otwartej rany. Słucha oślepły gotycki tum syreny o czwartej rano. Co wieczór reklam świetlnych tłok wbija… Read More ›
Jan Kott – „Podwojony świat” [1935]
To zwierciadło przedłużyło ciebie o złudzenie, wyzwolona od siebie stałaś i bardziej prawdziwa. To tylko załamane w twych oczach po raz pierwszy nie zapadło się niebo. Kiedy usta spadły na usta, tafla lustra zmartwiała parą oddechu. To woda świat podwoiła… Read More ›
Teodor Bujnicki – „Do studenta I.K.” [1934]
Czemu niebo z błękitnej satyny i obłoki z puszystej włóczki ciepłym dobrym okryciem nie spłyną na zziębniętych głodnych i maluczkich? Puch, puch lekki spirale kręci, tają gwiazdki na kołnierzach futer – A jak skręca wnętrzności głód? A jak idzie chłód… Read More ›
Oskar Miłosz – „Talita Cumi” [1934]
Znam Ciebie już od kilku dziesiątków lat, na ziemi zawieszonej w ciszy Dziecko przeznaczenia; twój obraz ubogi Jest zawsze pierwszym obrazem w jasności przebudzeń nad ranem Kiedy śledząc Kosmos w jego niemym locie Nagle czuję że wzrasta we mnie świat… Read More ›
Zygmunt Krasiński – Wstęp do „Przedświtu” [1843]
Ultimo Cumaei venit iam carminis aetas: Magnus ab tntegro saeclorum nascitur ordo. Virgilius, Ecloga IV Hodie scietis, quia veniet Domlnus et salvabitnos et mane videbitls gloriom etus. Miss(ale] Rom[anum], in vigil[la.]Nat[ivitatis] Dom[ini] A Jezus im odpowiedział: Ojciec mój aż dotąd… Read More ›
Nowy Rok [1869]
Nowy rok bracia moi!… Starym obyczajem Zwykliśmy dłoń w braterskiej wyciągnąć miłości, I lepszej, świętszej jakiejś czekając przyszłości, Życzyć jej sobie nawzajem. Dobry stary obyczaj, lecz ziemi mej ludu, – Skąd ten anioł nadziei w piersi twoje wchodzi, Jaki głos… Read More ›
Zuzanna Ginczanka – „Waga” [1938]
Po czym poznaje się miłość? Czy po tajemnym wzburzeniu, które ogarnia, gdy spotkasz krągłą spadzistość ramienia słodzą niż inne siedmiokroć? Czy też po strojach skrzydlatych, które haftujesz nicią i w które zaplatasz kwiaty, żeby okazać się piękną i godną płomienia… Read More ›
Zuzanna Ginczanka – „Żar-Ptak” [1937]
Nie znam spełnienia swojego, jak nie znam śmierci swojej. Wśród jakich drzew sandałowych i pośród jakich aniołów, mądrym żądłem języka struny wspierając gardłowe, Żar-Ptak o piórach z płomieni tokuje i niepokoi? Pod niebem zoologicznym zwierzęcy zziajany park łączy gwiaździsty znak… Read More ›
