Kiedy w r. 1921, po powrocie z zagranicy, przyjechałem po raz pierwszy do Warszawy i informowałem się co do tamtejszych kół artystycznych, określono mi p. Jarosława Iwaszkiewicza jednym krótkim słowem: „idiota”. Brałem to wówczas za jedno z tych tak częstych… Read More ›
Jarosław Iwaszkiewicz W noc oświetloną podnosi żuraw Jak ptak olbrzymi u wodopoju Nad nowym domem cegieł górę: Narodowy Plebiscyt Pokoju. Ponad podmiejskim wiosennym sadem W zmierzchu, w różowym spokoju Krąży gołębi białych gromada: Narodowy Plebiscyt Pokoju. W wyniosłej sali ktoś… Read More ›
Eugeniuszowi Małaniukowi Pomiędzy barokowe pomniki wielmożówWkradają się współczesne potworne budowle.Dumna i gwarna Praga nad brzegiem WełtawyGłowicę swą hradczańską jak lew biały wznosi.Szumi rzeka rozdęta, fale dzwonią w tamy,Na moście stoją święci, mostem mkną pojazdy,I tylko czasem, oczy gdy kto w… Read More ›
Już od trzydziestu lat co jakiś czas powracam do Taorminy i znajoma mi się stała tak jak Sandomierz. Nie, raczej przypomina ona Zakopane ze swoimi Krupówkami idącymi przez środek miasta, ze swoimi z całego świata zjeżdżającymi się „ceprami” i ze… Read More ›
„Ostatnie opowiadanie Jarosława jest ohydne, należałoby go kopnąć w tłusty zad” – 12 lipca 1971 pisze w liście Janina Miłosz, żona poety, do Jerzego Andrzejewskiego. „Zwariował niestety na starość. W ogóle ta obrzydliwość siedziała w nim zawsze. Był to zatruwacz… Read More ›
W liście Jarosława Iwaszkiewicza do Czesława Miłosza z 9 stycznia 1950 znajdziemy następujący passus, dotyczący paryskiej „Kultury”: „Cóż za bezbrzeżna naiwność, a raczej głupota. Im się zdaje, że można błam futra schować do szafy i wyciągnąć go po 20 latach,… Read More ›
Różowe dni i ptaki świergocące o świcie, i w ogóle cały nastrój pogodnego dnia późnego lata będzie teraz zawsze zapewne przypominał mi dzisiejsze dni. Z ganku naszego domu spoglądamy na dymy szare i gęste, unoszące się na horyzoncie na wschodzie… Read More ›
1. Juljusz Kaden Bandrowski A jej głos począł klaskaniem niesamowitem napełniać pokój aż po pułap, skąd zwisały pryjapowate ozdoby świecznika, aż po szyby, które dzwoniły głośno jak pijane szklanki… — Naród — walił Budzia — naród! my zawsze z narodem…… Read More ›
Powiedziałeś mi, Pawle, że takiego życia Nie zniósłbyś ani chwilę. Ale ja mam inne, Które jak ciężka rzeka skryta pod sklepieniem, Przemyka się szerokim choć zimnym korytem. Ukryta – kwitnie wszakże co wiosnę białymi Kwiatami, które pachną i powoli więdną,… Read More ›
Zapisz.blog 