Poezja
Napięty i niezłomnie dumny,strof imperator, co jak grom,wiodę te wiersze, jak kolumny,wprost ku katastrof twórczych dniom. Za mną zwalony w gruz Baturynw skłębionych chmurach dawno zgasł –a one spiżem – morituri –idący salutują czas. Potężne muskularne stopysprężystym jambem biją w… Read More ›
Bóg jeszcze w swoim majestacieNad wygnańcami wznosi dłoń,Ale nie tylko, Panie Bracie,W lirycznej dani nasza broń. Na tym słowiańskim trotuarze,Gdzieśmy się zeszli, z bratem brat,Nie tylko męka się rozżarza,Lecz także nowych sprężeń świat. Wypalił nam odwieczne wrzodyPłomiennych pokut żartki lek,Już… Read More ›
Eugeniuszowi Małaniukowi Pomiędzy barokowe pomniki wielmożówWkradają się współczesne potworne budowle.Dumna i gwarna Praga nad brzegiem WełtawyGłowicę swą hradczańską jak lew biały wznosi.Szumi rzeka rozdęta, fale dzwonią w tamy,Na moście stoją święci, mostem mkną pojazdy,I tylko czasem, oczy gdy kto w… Read More ›
Zapomniane refreny romansów Zapomniany agitek rytm Śmiesznie dźwięczy słuchany z dystansu Śmiesznie jako klasyka brzmi Zapomnienie zabawą pokoleń Zapomnienie historii to czar Jakże łatwo już wkrótce po szkole Znika pamięć win zasług i kar Piosenka o krótkiej pamięci Leitmotiv i… Read More ›
W państwie totalitarnymWolnośćNie będzie nam odebranaNagleZ dnia na dzieńZ wtorku na środęBędą nam jej skąpić powoliZabierać po kawałku(Czasem nawet oddawaćAle zawsze mniej, niż zabrano)Codziennie po trochęW ilościach niezauważalnychAż pewnego dniaPo kilku lub kilkunastu latachZbudzimy się w niewoli Ale nie będziemy… Read More ›
Nie wychodź dziś z pokoju, nie popełniaj pomyłki. I tak na co ci słońce, skoro palisz bez filtra? Za drzwiami wszystko bez sensu, a zwłaszcza okrzyk szczęścia. Tylko do ubikacji – i zaraz wróć koniecznie. O, nie opuszczaj pokoju, nie… Read More ›
Myślę o Tobie dziś, moja miła, aż ze wzruszenia ręka się trzęsie, by wreszcie dać Ci, nadeszła chwila pod Twoim zdjęciem lajka na Fejsie. Do wczoraj było to tajemnicą, Nie przyznawałem się nawet mamie, Że co dzień patrzę z… Read More ›
Inne koty dwudzieste. Dwudzieste i pierwsze. Za krótkie. Monodram. Siła przekazu, która nie pozwala dotrwać do końca. Walka. I krzyk. I tyle z nas pozostanie. Rozwalmy to wszystko. Pójdźmy za kraty. Sąsiedztwa. Urodziłam się wczoraj. Z tego co pamiętam, miałam… Read More ›
Bruki są martwe i czcze, domy obrosłe pleśnią. Miarowo biją o miejski brzeg kwietnie i wrześnie. Dzień każdy spływa pomiędzy tłum jak ropa z otwartej rany. Słucha oślepły gotycki tum syreny o czwartej rano. Co wieczór reklam świetlnych tłok wbija… Read More ›
Czemu niebo z błękitnej satyny i obłoki z puszystej włóczki ciepłym dobrym okryciem nie spłyną na zziębniętych głodnych i maluczkich? Puch, puch lekki spirale kręci, tają gwiazdki na kołnierzach futer – A jak skręca wnętrzności głód? A jak idzie chłód… Read More ›
Zapisz.blog 