„Najgorsze jest to, że już nic cię nie spotyka. Nie zakochasz się, nie zobaczysz po raz pierwszy wydrukowanego twojego wiersza, i już nigdzie nie pojedziesz po raz pierwszy. Życie staje się pustynią, wyschłą równiną bez zdarzeń.”

Jarosław Iwaszkiewicz, „Dziennik”, 21 czerwca 1965

Dopisz dalszy ciąg powyższego zdania, zachowując sens i styl:

Wszystko, co mogło cię zaskoczyć, stało się już częścią twojej przeszłości. Nie poczujesz już nowego, nieznanego wcześniej smaku. Twój pamiętnik nie zyska nowych stron pełnych opisów nieznanych miejsc i ludzi. Twój świat, kiedyś pełen możliwości i nieprzewidywalnych zdarzeń, staje się monotonią, niekończącą się powtarzalnością dni.

Codzienne rutyny zdają się być nieodłącznym elementem twojego istnienia. Budzisz się, jesz, pracujesz, śpisz. Jak mechaniczne marionetki, które ktoś inny steruje, jakby to nie były twoje własne dłonie, które odsuwają kołdrę z ciała o poranku, ani twoje usta, które bez przekonania wypowiadają rutynowe „dzień dobry” spotkanym po drodze ludziom.

W myślach błądzisz po dawno opuszczonym pokoju pełnym wspomnień, przyglądając się wyblakłym fotografiami przeszłości. Na twarzach na zdjęciach widzisz radość, zaskoczenie, zdziwienie. Wszystko to, czego teraz brakuje w twoim życiu. Nawet kiedy przyglądasz się swojemu odbiciu w lustrze, nie widzisz tam tej samej osoby. Ktoś inny patrzy na ciebie szklanymi oczami, z obcą miną.

Może to właśnie staje się z nami, gdy przestajemy odczuwać. Gdy nie ma już nowych miejsc do odkrycia, nowych smaków do spróbowania, nowych doznań do przeżycia. Czyż nie jesteśmy wtedy tylko cieniem człowieka, którym kiedyś byliśmy? Cieniem człowieka, który kiedyś odczuwał.

Lecz wciąż, gdzieś w tylnej części umysłu, tli się iskierka nadziei. Może to właśnie to, co najgorsze – ta monotonność, ta rutyna – jest tylko przygotowaniem do czegoś nowego. Do niespodzianki, która zmieni życie. Do zdarzenia, które przypomni ci, że nie wszystko jest już znane, że nie wszystko już było.

Dzień za dniem, odruchowo przerzucasz kartki kalendarza, każda z nich tak samo szara jak poprzednia. Czas mija, a ty czekasz. Czekasz, nie wiedząc nawet na co. Na odrodzenie? Na przebudzenie? Na wybuch, który przypomni ci o odczuwaniu?

I wreszcie, pewnego dnia, stajesz twarzą w twarz z niespodziewanym. Z drobnym szczegółem, który zdaje się być niczym innym jak tylko codzienną nieznaczącą drobnostką. Zadzwonił telefon. Dźwięk, który zrywa cię z letargu, przerywa monotonię. Zastanawiasz się, kto to może być. Kto przerywa twoją rutynę? Czyżby to była ta niespodzianka, na którą czekałeś?

Podnosisz słuchawkę. Twoje serce bije mocniej. Słyszysz głos po drugiej stronie – głos, który jest inny. Głos, który przynosi wiadomość z innego świata, świata, który już dawno opuściłeś. Jest to zaproszenie do podróży, do przygody, do czegoś nowego. Do czegoś, co na nowo rozpali twoje zmysły, co na nowo sprawi, że poczujesz.

I tak oto stoisz na skraju tej pustyni, z której nie było ucieczki. Czujesz, jak pod twoimi stopami zaczyna się coś zmieniać. Pustynia przestaje być suchą, martwą równiną. Zaczyna zieleń, kwitną kwiaty, słychać śpiew ptaków. Na horyzoncie pojawia się oaza, o której tak długo marzyłeś.

Życie nie jest już pustynią. Jest pełne możliwości, pełne nowych doświadczeń, które czekają na odkrycie. Życie jest pełne niespodziewanych zdarzeń, które przypominają ci, że nadal żyjesz. Że nadal czujesz. Że nadal jesteś człowiekiem.

Kategorie:Proza

Tagi: AI, ChatGPT, Literatura